Mijn naam is Han Busio.
Tien jaar na de Tweede Wereldoorlog werd ik geboren in Geleen. Nederland was volop in opbouw en aanbouw, wasmachines en zwart-wit televisies deden hun intrede. Er ontstond links en rechts wat humor en aan Duitsers had vrijwel iedereen een hekel. De katholieke kerk deed er ondertussen alles aan om geboortebeperkingen te voorkomen en ons gezin bracht het heel netjes tot zeven personen. Dat gezin was een liefdevol nestje voor mij.
Als het klopt dat opvoeden vooral een kwestie is van het goede voorbeeld geven, dan dank ik mijn inventiviteit vooral aan mijn vader. Hij was uitvinder en pionier op vele vlakken. Net als hij vroeg ik me altijd af: “klopt dit wel en kan dit niet anders”? Ik vond Duitsers bijvoorbeeld al snel heel aardig.
Als misdienaar, maar ook af en toe als betrokkene, maakte ik begrafenissen mee. Eng, mistroostig, akelig. Alleen zwart geklede mensen en een koor van bijna-doden die het Gregoriaanse “Im Paradisum” vertolkten. Kon dat niet anders?
Iedere kerkganger treurde intens tot het moment dat er kon worden aangeschoven aan de zogenoemde koffietafel na de “teraardebestelling”. Daar werd de sfeer ineens vrolijker. Koffie, gebak en ook alcoholische dranken maakten dat de achterblijvers weer gemakkelijk met elkaar konden praten en al snel was de hoofdpersoon uit beeld. Over sterven en de dood spreekt men liever niet, daar word je alleen maar depressief van. Maar….
Klopt dit wel en kan dit niet anders?
Ontkerkelijking was er al snel, maar echt goed nadenken over leven en sterven kwam bij mij pas laat op gang. Eenmaal op de rails was er echter geen houden meer aan. Ik raakte van de ene verwondering in de andere toen ik er meer over ging lezen.
Nu weet ik: “geluk” nastreven klinkt lekker, maar 100 % gelukkig kun je nooit worden. Laten we de lat daarom wat lager leggen bij “tevredenheid en blijheid”. Geluk zoeken via het Hier & Nu klinkt ook zo geweldig, maar doet geen recht aan de mogelijkheden om het ook elders te zoeken of in een andere tijd. Zo kan het lezen van een goed boek iemand tevreden en blij maken, ook al handelt dit boek in voorbije tijden op een totaal andere plaats. Niet echt Hier & Nu dus. Ook weet ik: een tevreden leven is gebaat bij een positieve visie over het leven en over het sterven. Verder weet ik: het sterven is het absolute hoogtepunt van iemands leven. Het allerbelangrijkste moment. Het moment dat je misschien wel bewust meemaakt en waarin je jezelf een denkbeeldige medaille van verdienste op de borst mag spelden. Het leven zit erop. Je hebt goed gedaan, je hebt fout gedaan en nu hoef je niets meer te doen. Sterven is mooi, warm, teder, zeer sociaal en noodzakelijk. Ooit gaat het gebeuren, maar het is goed om het niet naar voren te halen als daar geen dringende noodzaak voor is, zoals ziekte of voortdurende pijn of verdriet. Geniet liever nog even.
Wie geen angst (meer) heeft voor de dood heeft de dood overwonnen en hoeft er dus ook niet langer aan te denken! Op die manier ontstaat alle ruimte om je laatste uren/dagen/weken/jaren te vullen met blijheid en dankbaarheid.
Dankbaarheid dat je o zo toevallig bent beland in het Waanzinnige, Bizarre, Surrealistische, Onnodige, Onrechtvaardige, Speelse, Gelukkige, Droeve, Blije Toneelstuk op aarde, dat je toch maar mooi mocht beleven als toeschouwer of als acteur.
Met dit blog wil ik ook wat structuur brengen in mijn gedachten en bedenksels in de hoop dat de lezer daar iets aan heeft. Die lezer heeft hopelijk minder aan mijn persoonlijke verhaal, waar ik dan ook nog maar één enkel regeltje aan wil wijden: ik heb enige tijd geleden het levensstokje al doorgegeven aan mijn 3 superfijne kinderen en wil de laatste periode van mijn hele prettige en afwisselende leven dirigeren zonder dwingend stokje, zonder te kwetsen, zonder te overbluffen, maar niet zonder mijn lieve, mooie en slimme vrouw.
